Zomer in het zuiden

De zon brandt en ik moet me elke tien minuten insmeren met factor 50. De winkels liggen vol abrikozen, meloenen en mango’s. De top van Mount Wellington is niet meer in wolken gehuld. In de maanden december en januari is het in Tasmanië volop zomer.

Sinds de laatste keer dat ik heb geschreven (en dat was een tijdje geleden…), heb ik weer veel gedaan. In de maand oktober heb mijn grote experiment uitgevoerd. Dat betekent dat ik lange dagen, weekenden en lange nachten mijn zeewieren in de gaten heb gehouden, samples heb genomen en metingen heb gedaan. Tijdens een van de lange nachten, had ik een pauze van middernacht tot 3 uur ’s morgens. Ik besloot buiten een wandelingetje te maken. Het gebouw waar ik werk, ligt in het midden van Hobart aan de haven. Ik liep langs het water en keek naar het mooie uitzicht van de stad aan het water. Daar werd ik verrast door een enorme groene band die boven Mount Nelson aan de lucht stond. Pulserende groene stralen bewogen als een lint over de donkere nachtlucht: het zuiderlicht in volle glorie! Zo kom ik de nachten wel door.

Begin november ben ik voor de laatste keer verhuisd (ik woon nu dichtbij de universiteit, in een mooi huis met grote tuin en gezellige huisgenoten). Er woont een vogelbekdier in het riviertje achter mijn huis en vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op Mt Wellington. Mijn experiment was klaar, maar het labwerk begon daarna pas. Gelukkig hoefde het labwerk niet meer ’s nachts en in weekenden, dus ik had weer volop tijd om Tasmanië te verkennen. Ik heb veel duiken gemaakt, ik ben naar Bruny Island geweest, ik heb de Tasman peninsula bezocht, en het historische Port Arthur. En toen was het al bijna kerst!

Op eerste kerstdag kwam Brendan aan in Tasmanië. Het was een echte, warme zomerdag…perfect voor de typische Australische kerstviering. We zijn naar de BBQ van duikvrienden gegaan (met zelf gevangen vis), hebben “backyard-cricket” gespeeld en zijn naar het strand geweest. Samen met Brendan heb ik de daarop volgende vijf weken heel Tasmanië verkend. Van zuid tot noord, de oostkust en de westkust. Ook rondom Hobart was er genoeg te doen. Het MONA (Museum of Old and New Art) bezoeken, naar het Hartz gebergte en natuurlijk heel veel duiken.

Op de Tasman peninsula hebben we gedoken langs de steile kliffen en zijn we met een bootje de oceaan opgevaren opzoek naar albatrossen. Deze vogels hebben de grootste spanwijdte van alle vliegende dieren. Majestueus scheren ze rakelings langs het water. Aan de oostkust, met witte stranden en azuurblauwe zee, hebben we de Weedy seadragon gevonden tijdens het duiken. Via “Bay of Fires” (deze baai dankt zijn naam aan de rotsen die begroeid zijn met oranje korstmossen) zijn we helemaal naar het noordoostelijke puntje van Tasmanië gereden: Mt William National Park. De weg die hiernaar toe gaat heet “snelweg” op de kaart, maar gezien het feit dat de weg bestaat uit gravel en steentjes, is het alles behalve “snel”.

Eén van de mooiste plekjes aan de oostkust vond ik Maria Island. Op dit eiland mogen geen auto’s komen en daarmee is het een klein paradijsje van rust. Het eiland barst van “wildlife”: wombats, kangaroos, wallabies, pademelons, possums….en de zeldzame Tasmanian devil. De Tassie devils hebben last van een tumorziekte, waardoor ze steeds zeldzamer worden. Op Maria Island leeft echter een groepje van ongeveer 20 duivels die niet zijn aangetast door de ziekte. Gewapend met een zaklamp zijn we ’s nachts opzoek gegaan, maar we kwamen helaas geen exemplaar tegen. Terug bij de camping werden we echter verrast: daar liep er gewoon eentje dwars over de camping. Op Maria Island hebben we ook prachtige wandelingen gemaakt, langs de “Painted cliffs”, “Fossil cliffs” en “Bishop & Clerk” (een stapeltje grote rotsblokken aan de rand van een klif – staat garant voor hoogtevrees).

Onze trip naar de westkust was volledig anders dan de oostkust. De kust is grilliger, wilder, op sommige plekken zelfs onherbergzaam en bereik met een mobiele telefoon is zeldzaam. We begonnen in Mt Field National Park. Dit is het oudste national park uit Tasmanië en bestaat uit gematigd regenwoud vol torenhoge bomen van duizenden jaren oud. De vele watervallen en boomvarens maken het plaatje compleet. Naarmate je hoger komt, verandert het regenwoud langzaam in heidevelden, waar de wind guur kan blazen en er elk moment van het jaar sneeuwstormen kunnen ontstaan. Vervolgens zijn we naar Lake St. Clair gereden voor mooie wandelingen en daarna via een slingerende weg naar Queenstown. Queenstown is het voorbeeld van vergane glorie. Ooit was dit een rijke mijnbouwstad, nu is er niks anders over dan een verwoeste, boomloze berg. Via de westkust kwamen we uiteindelijk terecht in de Tarkine. Dit gebied is één van de wildste plekken van Tasmanië. Overal in Tasmanië is het kamperen mooi: langs de kust, in de eucalyptusbossen en in de bergen. Maar kamperen aan de Pieman River heeft gewonnen. Met de tentflappen open, zat er niks anders dan een stukje gaas tussen ons en het regenwoud en de rivier. ’s Nachts spelen jonge Tassie devils rond de tent (het zijn net puppies). ’s Ochtends wordt je wakker met de opkomende zon en het bos dat langzaam lichter wordt.

Sander, Lyn en Jackie (de familie uit Wollongong, New South Wales) waren inmiddels ook in Tasmanië aangekomen voor vakantie. We zijn onze westkust-trip samen met hen geëindigd in het Cradle Mountain gebied. Deze berg staat icoon voor de natuur van Tasmanië, dus we vreesden een beetje voor het drukke toeristenseizoen, maar we hebben nergens last van gehad. Dat viel ons sowieso op in Tasmanië: overal was het rustig, voelde het alsof je midden n de natuur stond en overal konden we prachtige kampeerplekjes vinden. Via Launceston en Richmond zijn we uiteindelijk terug naar Hobart gereden. In Richmond staat de oudste brug van Australië, deze is gebouwd in 1825 – écht oud voelt het dus niet.

Inmiddels ben ik weer begonnen met mijn werk op de universiteit. Ik leg de laatste hand aan mijn dataset en kan beginnen met het schrijven van mijn artikel. Eind maart neem ik de boot naar Melbourne: nog twee mooie maanden op Tasmanië!