Duiken, wandelen, en administratie

De lente is steeds meer aanwezig in Hobart, met soms zelfs zomerachtige dagen (en soms een hele regenachtige, winderige dag). Op mijn verjaardag heb ik heerlijk gedoken met de studentenduikclub bij Bruny Island. Dolfijnen, haaien, zeeleeuwen, naaktslakken, wanden vol met sponzen, koralen, kelp en anemonen; ik wist niet waar ik moest kijken! Ook bovenwater was het geen straf, met zeearenden die rakelings langs de boot vlogen en een heerlijk zonnetje.

Tijdens een ander weekend ben ik met vrienden naar de zonnige oostkust van Tasmanië gegaan. Wandelen in het Freycinet National Park, met het iconische Wineglass Bay, witte zandstranden, mooie rotsformaties en bergen. Aangezien het lente is, hebben de wallabies hun joeys (baby wallabies). Die hangen uit de buidel van de moeder en eten vrolijk mee. We overnachtten in Bicheno, in de “shack” van een kennis. Iedereen hier op Tasmanië heeft een shack, of kent wel iemand met een shack. Waarbij de “shack” alles kan zijn – van vervallen hutje tot villa unit. Bicheno is een strandstadje met een wel heel bijzondere groep bewoners: pinguïns. Deze schattige, kleine beestjes in smoking zwemmen overdag om voedsel te zoeken en komen in de avond terug het strand op gewaggeld. Ze lopen soms zelfs door de stad. De baby pinguïns zitten verstopt in een holletje in het struikgewas of onder rotsen, maar als je heel geduldig wacht, komen ook die pluisbolletjes tevoorschijn.

Ook op de universiteit ben ik druk bezig met het voorbereiden van mijn experimenten, die over een week beginnen. Daar komt niet alleen labwerk bij kijken, maar ook veldwerk – en een hele hoop administratie blijkt. Het was namelijk tijd voor mijn eerste veldactiviteit: algen verzamelen aan de kust. Maar voordat je naar buiten mag – als student, onderzoeker, werknemer of professor – moet je eerst een “risk assessment” invullen. Dat is niet een eenmalige actie, nee dat is élke keer dat je een veldwerkactiviteit doet. Eerst moet je een enorme hoeveelheid informatie invullen. “Sinds wanneer snorkel je? (exacte datum invullen graag)”, “Hoeveel uren heb je in totaal gesnorkeld in je leven?”, “Wat is je bloedtype?”, “Kun je 25 meter onderwater zwemmen?” en zo nog een aantal pagina’s verder. Daarna blijkt dat je eerst zes verschillende online cursussen had moeten doen, variërend van “mental health” tot “introductie tot het gebouw”. Na het invullen van de quiz die bij elke cursus hoort en het uploaden van de certificaten (ik ben weer zes certificaten rijker) ben je good-to-go. Of toch niet. Ga je ook snorkelen tijdens het veldwerk? Dan moet je wel een tank met zuurstof meenemen, voor het geval er iets mis gaat. Wacht! Hebben jullie wel aangegeven op je “risk assessment” dat je een tank vervoert in de auto? Daar zit namelijk geperste lucht in en het staat onder druk; dat levert gevaar op. Na het hele proces een aantal keer opnieuw in te dienen, dacht ik dat ik toch wel eindelijk mocht gaan snorkelen. Maar toen bleek dat ik mijn “swimming assessment” nog niet had voltooid. Na een uur lang gedemonstreerd te hebben dat ik inderdaad 25 meter onderwater kan zwemmen, reddingsgrepen kan doen en 800 meter in minder dan 15 minuten kan zwemmen met vinnen, maar zonder het gebruik van armen, mag ik tot mijn blijdschap verkondigen dat ik mag snorkelen voor de universiteit. We hebben aan de kant nog even de noodsituaties “kramp”, “tegenkomen van een haai” en “gebeten worden door een blue-ringed-octopus” doorgenomen. Situatie a) opstaan, we snorkelen namelijk in water dat iets meer dan een meter diep is, situatie b) hard wegzwemmen naar de kant, of opstaan en gaan rennen, situatie c) proberen niet dood te gaan, er is namelijk geen tegengif.
Je kunt je voorstellen dat toestemming krijgen om te duiken voor de universiteit ook niet makkelijk gaat. Gelukkig heb ik een Dive master brevet, dus ik hoef geen “scientific diver cursus” meer te volgen. Ik heb ook een “Reddingsduiker”-brevet, een basis EHBO diploma, de bevoegdheid tot het toedienen van zuurstof en een medische keuring – maar daar moeten ze nog even naar kijken ;-)

Ondanks dat alle afstanden in de stad redelijk goed te doen zijn met een fiets (heuvel op en heuvel af), is het wat lastiger als je ergens buiten de stad moet zijn. Bijvoorbeeld om veldwerk te doen, als je heel veel boodschappen moet doen, om te duiken, of op een vergadering te zijn in een ander gebouw van de universiteit dat ongeveer 20 minuten rijden buiten te stad ligt. Vanaf vorige week mag ik mij daarom niet alleen de trotse eigenaar van een mooie, witte fiets noemen, maar ook van een witte auto (een Peugeot uit 1996, dus mooi is hij niet echt te noemen, maar ik ben er wel erg blij mee!). Dit kwam meteen goed van pas toen er twee nachten geleden een “magnetische storm” aan de gang was. Zoals je in de noordelijke hemisfeer dan kans hebt om het noorderlicht te zien (Aurora borealis), kun je hier aan de zuidelijke kant het zuiderlicht zien (Aurora australis). Ik ben in mijn autootje gesprongen en naar een donker strand gereden met uitzicht op het zuiden. De volle maan was erg sterk, maar ondanks dat was er een grote, groene band aan de horizon te zien. Heel mooi!