Vaarwel aan ons ananas-walhalla

Hoi allemaal!

Nou....ik ben weer thuis...
Echt een absurd gevoel is dat!
Ik vind het natuurlijk heerlijk om mijn familie weer te zien, in de kerstsfeer te komen (niet dat er geen kerstdingen in Sri Lanka waren hoor, het stikte er van de kleine winkeltjes die volgepropt waren met opblaasbare kerstmannen en plastic kerstbomen. Maar dat bleef toch altijd een beetje een vreemde combinatie met 30 graden en palmbomen). Een warme douche, mijn eigen bedje en vooral…..BRUIN BROOD. Ik vind het eten in Sri Lanka echt heerlijk en ik heb allemaal recepten verzameld, maar het enige eten dat ik toch wel erg miste was bruin brood. Gelukkig hadden mijn lieve ouders een hoop bruin brood gekocht bij Bakkerij Hartog en was er echte Hollandse kaas en pindakaas, haha. Maar toch mis ik Sri Lanka nu al. De warmte natuurlijk, het fruit (de ananassen zijn heerlijk, de mango’s, papaya, jack-fruit, ramboetans, rode bananen…), maar ook de groenheid van de omgeving: de rijstvelden, theeplantages en de dikbegroeide jungle. En natuurlijk mis ik alle mensen die ik daar heb ontmoet, vooral de weeskinderen!

Voordat we terugvlogen hebben we nog 2,5 week rondgereisd. Dat was echt een geweldige ervaring. Tassen pakken, op de bus springen en gewoon maar zien waar we uitkomen. Zo kwamen we de 1e dag in Colombo (de hoofdstad), waar bleek dat er geen goedkope guesthouses waren, alleen dure hotels. In de Lonely Planet stond alleen the YWCA, maar die zat al vol, teleurstellend. Uiteindelijk kwamen we uit op de vieste plek waar ik ooit heb geslapen. Het was een kamer met een bed (voor zover je het ‘bed’ kunt noemen, ik zou het eerder de naam ‘plank met laken’ geven), waar de kakkerlakken (van 5 cm. groot) rondliepen en waar je het liefst met een neusknijper wilde rondlopen om de geur van de badkamer niet te ruiken. Het ergste was nog dat we super veel moesten betalen, omdat ‘’het een vrije dag zou zijn de volgende dag en dan komen er allemaal Sri Lankaanse stelletjes die dat ene bed voor 2 uur huren, waarnaar het bed weer aan het volgende stelletje verhuurd kan worden’’, wilden we daar tegenop kunnen moesten we wel bereid zijn wat geld neer te leggen, legde de eigenaar ons heel vriendelijk uit. Toen we een condoom onder het bed vonden was het drama-beeld compleet. Goed, we hebben het daar lang genoeg uitgehouden om Colombo te zien (we zijn daar twee heerlijke dagen gebleven die we voornamelijk buiten ons guesthouse hebben doorgebracht) en elk guesthouse dat we daarna hebben gehad was geweldig in vergelijking met dit. In Colombo hebben we ook Breaking Dawn gekeken, opvallend was dat er meer mannen heengingen dan vrouwen, ja echt. Op 6 december zijn we naar Kandy gegaan, de culturele hoofdstad. Onderweg zijn we gestopt bij het Pinnewala Elephant Orphanage. Rond Kandy, wat in de heuvels ligt, worden veel olifanten gebruikt bij het werk en in dit weeshuis worden oude olifanten en kleine weesolifantjes opgevangen. Ze waren echt super schattig (vooral toen het geluid klonk voor het baden; de kudde olifanten stormden direct op de rivier af) en we hebben ze fruit gevoerd. In Kandy die avond vonden we een guesthouse waar ik zowaar naar de wc durfde te gaan (in plaats van naar de wc bij een bank of duur hotel verderop) en onder de lakens durfde te slapen. De volgende dag hebben we van alles bekeken. De Tempel van de Tand bijvoorbeeld was prachtig, daar wordt Lord Buddha’s tand bewaard. Die krijg je alleen niet te zien, want hij wordt bewaard in een gouden kistje. Vervolgens, op 8 december, zijn we naar Sigiriya gereisd. Dit is een grote rots met een hele kenmerkende vom, die je kunt beklimmen via allemaal trappen. Om de rots heen zijn allemaal vijvers aangelegd eeuwen geleden en op de rots zijn gangen met allemaal frescoes te zien. Bij een van de laatste trappen naar de top zijn twee enorme leeuwenpoten uit de rots gesneden. Het uitzicht vanaf de top was prachtig, daar hebben we lekker geluncht. In de namiddag zijn we doorgegaan naar Anuradhapura. Dat is een echte, oude stad. Ik had dus een soort Rome in mijn hoofd, maar het was meer een jungle waar tussendoor allemaal ruines en enorme tempels te zien waren. Op de fiets hebben we daar lekker twee dagen rondgecrosst en ondertussen kleine rotstempels, hagelwitte dagoba’s van 130 meter hoog en oude paleizen bekeken. De omgeving is prachtig: er zijn rijstvelden, meren en heel veel vijvers vol lelies. Polonnaruwa, een andere oude stad, hebben we ook bekeken op de fiets. Daar lagen de ruïnes nog meer in de jungle en het zat er vol met apen, dus dat gaf echt een ontdekkingsreizigergevoel haha. Die aapjes lijken super schattig in het begin, maar het zijn echt rotbeesten. We zaten heerlijk papaya te eten aan het meer toen er twee apen langskwamen. Grappig – totdat het er 30 werden. En ze roken onze papaya. Het eindigde met gelukkige apen die papaya hadden en een wegrennende Luna en Merel (die apen gingen hissen en tanden laten zien…nou, ik wil echt niet door een aap gebeten worden, want dan moet ik een hoop prikken gaan halen in het ziekenhuis). Daarna gingen we naar de oostkust van het land. Daar is nog niet zo lang geleden erg veel oorlog geweest tussen de Tamil en de Singalezen. Het oosten is Tamil-gebied. In Sri Lanka leven Singalezen, die de meerderheid vormen, en de Tamil, die de minderheid vormen. In het oosten zie je dus nog de meeste sporen van de oorlog én van de tsunami, omdat zij weinig hulp hebben gekregen. Verder zijn er veel aanvallen van wilde olifanten en zijn de mensen over het algemeen armer. Wat we zagen was dus vooral deprimerend. Het strand was wel prachtig; geen toeristen, geen hotelketens, alleen de vissersboten en palmbomen. In de bussen aan de oostkust waren we een enorme attractie. Dé gebeurtenis van de dag (week? maand?), iedereen staarde ons aan en bleef ook kijken. Redelijk ongemakkelijk, maar ook wel weer grappig. Na de oostkust zijn we naar Nuwara-Eliya, een stad in the hill country, gegaan. Ze noemen het ‘’hills’’, ik noem het eerder ‘’bergen’’ aangezien er toppen van 2300 meter zijn. Omdat het er hoger is, zou het er ook kouder zijn, de mensen waarschuwden ons er dan ook herhaaldelijk voor. ‘’Ach’’ dachten we ‘’dat kunnen we wel aan, we zijn wel wat meer gewend’’. We vonden het dan ook hilarisch toen we de Sri Lankanen daar zagen rondlopen in dikke winterjassen, bivaksmutsen, handschoenen en sjalen. Het was er namelijk – ohmijngod – slechts 20 graden, en ’s nachts koelde het er af tot – oh horror – maar 15 graden. Lachen, lachen, lachen…tot we uit de bus stapten en het eigenlijk toch ook wel heel erg koud kregen. Tja, we kwamen uit 30 graden dus de frisse berglucht was nogal wat anders. Die nacht hebben we rillend tegen elkaar aangelegen onder een dikke deken, haha. De nacht erna hebben we de Adam’s Peak beklommen. Dat is een piek van 2300 meter hoog die je kunt beklimmen via één grote trap van bijna 5000 treden omhoog en weer 5000 naar beneden. Het is een echte pelgrimstocht, want boven op de top zou een voetafdruk van Buddha te zien zijn. Je begint om 2 uur ’s nachts en blijft op de top tot zonsopkomst. Dat hebben we dus gedaan – hijgend al die traptreden op – en kwamen we op de top in één grote wolk terecht. Daar was het pas echt koud! De echte voetafdruk mocht je trouwens niet zien, alleen een kopie (Buddha’s voet heeft volgens die afdruk een redelijk vreemde vorm, is onnatuurlijk groot en bevat afbeeldingen van boogschutters en andere dingen). Tegen zonsopgang verdween de wolk gelukkig en het uitzicht was adembenemend. Op de terugweg kregen we het weer warm en moe maar voldaan kwamen we om 8 uur ’s ochtends weer beneden aan. Toen zijn we doorgegaan naar de manager van het weeshuis, Harshana. Hij is erg jong, in de 20, en we zijn tijdens ons werk daar goed bevriend met hem geraakt. Zijn familie woont in een stadje dichtbij Nuwara-Eliya en hij zou ze het weekend bezoeken dat wij er langs zouden reizen, hij heeft ons dus uitgenodigd daar te komen logeren. Wij zijn de eerste buitenlanders die ooit bij zijn familie thuis zijn geweest, dus we waren echt blij en vereerd. Het was dan ook echt geweldig. Iedereen wilde onze aandacht. De kinderen uit het dorp klommen speciaal in de bomen om jack-fruit te plukken (de grootste vruchten op de wereld), Harshana’s moeder wilde ons de keuken laten zien, zijn vader liet ons zijn stuk landbouwgrond zien, Bhathiya (zijn broer) liet ons zijn peperplantages zien, de bee-master van het dorp kwam speciaal voor ons om verse honing uit de bijenkorf te snijden en Yashodha (Harshana’s zusje) en Dilrukshi (vrouw van Bhathiya) trokken ons traditionele sarees en sieraden aan. We hebben spelletjes gedaan die uit het Nuwara-Eliya-gebied komen, we zijn helemaal volgepropt met het meest lekkere eten en we hebben echt een gezellige tijd gehad. Tot onze spijt moesten we afscheid nemen, maar we moesten doorgaan!! We hebben de trein genomen, een prachtige reis langs een rivier in een Harry-Potter achtige trein vanaf een Harry-Potter achtig station. We hebben overnacht in Ratnapura, de edelstenenstad, en zijn op 19 december teruggereisd naar Colombo. Daar hebben we nog even de laatste dingen gekocht en hebben we uitgerust op ‘’Galle Face Green’’ de boulevard. En toen was het alweer voorbij….in de avond naar het vliegveld en de hele nacht door vliegen. Dat vloog letterlijk voorbij, want we hebben een groot deel van de reis geslapen. Bij aankomst vlogen we iedereen in de armen en daarna lekker naar huis om te eten en foto’s te laten zien.

Ik heb echt een heerlijke tijd gehad. Ik heb gewoon zoveel geleerd over een andere cultuur, religies en van mensen en de wereld….zoveel ervaringen opgedaan. Ik vind het fijn om terug te zijn, maar ik wil tegelijkertijd ontzettend graag terug, echt een verscheurend gevoel. Maar ik koester alle momenten, ga genieten van de kerst en ik kijk vooruit…want over een paar weken vertrek ik alweer naar Cambodja! Op naar het volgende avontuur :)

Heel veel liefs,
Luna